As verstrooiing op het Markermeer
Op de stille wateren van een Nederlandse meer nam een select gezelschap op een herfstige namiddag afscheid van twee zielen die hun levens samen hadden geleefd en liefgehad. Het was een afscheid in overeenstemming met hun wensen, intiem en persoonlijk, op een plek waar de horizon hen altijd had geroepen en waar zij velen malen samen hadden gezeild.
De boot, een sierlijk schip was versierd met kransen van wilde bloemen en linten, zorgvuldig gekozen door hun naasten. Twee urnen, gemaakt van natuurlijk hout, stonden zij aan zij op de boeg van het schip, uitzicht gevend over de uitgestrekte wateren, zoals het paar ooit had uitgekeken naar de toekomst.
De kapitein, een oude vriend van het echtpaar, stuurde het schip met zorgvuldigheid door de kalme golven. Familie en vrienden, elk met een verstilde traan op het gezicht, hielden elkaar vast en deelden stilletjes herinneringen aan de overledenen. Het waren verhalen die getuigden van hun onbreekbare eenheid, hun liefde voor het avontuur en de passie die zij beiden deelden voor de natuur.
Op het vasteland, bij het afvaren van de boot, klonk a capella gezang; stemmen droegen over het water, brachten liederen vol verdriet en troost die de stilte respectvol doorbraken. De melodieën weerspiegelden de harmonie van het koppel, sereen en lieflijk, in sync met het zachte ruisen van de wind.
Tijdens de zeiltocht werden ook persoonlijke rituelen voltrokken. Dicht bij een plek die het paar had geliefd, bestrooiden de aanwezigen bloemblaadjes over het water, symbolisch hun liefde en respect overdragend aan de zielen die nu verder zeilden naar het onbekende. Het was een moment van bezinning, van loslaten en tegelijk ook het vieren van twee levens die diepgaand hadden geraakt.
Toen de zon achter de horizon begon te zakken, wierp zij een gouden gloed over het water. Het gezelschap sprak een laatste groet uit terwijl het zeilschip een draai maakte, terugkerend naar de oever. Daar stonden meer vrienden en gemeenschapsleden te wachten om het echtpaar een laatste eer te bewijzen.
Ter ere van de overledenen hefte men vervolgens het glas, op een manier die zij zouden hebben gewaardeerd – met liefde, een glimlach en verhalen die zowel hun dappere hart als hun diepe medemenselijkheid prezen. Hoewel het hartzeer voelbaar was, was er ook een collectieve dankbaarheid voor de tijd en momenten die met het paar waren gedeeld.
Deze uitvaart per boot was niet gewoon een ceremonie, het was een liefdevolle reis van twee harten die altijd één waren geweest, en met hun heengaan een nalatenschap van liefde en toewijding achterlieten. Terwijl de boot langzaam naar de haven voer, keerden de golven terug naar hun rustige wieg, de uitvaart achterlatend als een droevig maar diep respectvol afscheid.
