Geen gehuil maar lachen dat moet je doen als ik er niet meer ben, had hij gezegd.
Op een heldere lentedag kwamen vrienden en familie bijeen op de Amsterdamse grachten voor een uitvaart die allesbehalve gewoon was. De bijeenkomst gold de laatste reis van een geliefd persoon wiens laatste wil was om een vrolijke en vredige vaart over de wateren van de stad te hebben die hij zo liefhad.
Terwijl de boot langs de zonnige kades voer, klonk er gelach en geklink van glazen ter ere van de overledene. Er werd een toost uitgebracht met bierflesjes en wijn, waarbij anekdotes en herinneringen gedeeld werden die even hartverwarmend als hilarisch waren.
In het kleine gezelschap heerstte geen droefenis, maar een warme sfeer van samenzijn en viering. Precies zoals de overledene het had gewenst, was er geen gehuil maar een viering van het leven. Er waren momenten dat de boot langs toevallige voorbijgangers voer, en zelfs zij waren getuige van de uniekheid van deze laatste reis; sommigen stuurden respectvolle knikjes of vrolijke zwaaien naar de vrolijke groep aan boord.
De kapitein, die nauwkeurig geïnformeerd was over de specifieke wensen van de overledene, leidde de boot naar de Noorderbegraafplaats. De muziek op de boot klonk een mengeling van melancholische ballades en levendige nummers uit lang vervlogen tijden.
Terwijl de boot de begraafplaats naderde, stopte de muziek en daalde het gespreksvolume. In de rustige stilte op weg naar de bestemming dwaalden de gedachten van iedereen af, reflecterend op het leven en de tijd die men had gedeeld met de verdwenen vriend.
Toen het gezelschap de kade betrad, werd de overledene met zorg naar zijn uiteindelijke rustplaats geleid, gevolgd door de stoet van dierbaren die de geest van een werkelijk unieke en opbeurende herdenking voortzetten. Na de plechtigheden kwamen de gasten weer bij elkaar aan de waterkant, waar de gedeelde ervaring van deze afscheidsvaart een onuitwisbare indruk had achtergelaten.
Terwijl de boot zich weer losmaakte en langzaam de weg vervolgde terug naar de stad, bleven de echo’s van dit unieke afscheid langzaamaan dempen tegen de oevers van de Amsterdamse grachten. Vrienden en familie bleven achter met een gevoel van dankbaarheid voor de tijd met de geliefde, en een herinnering aan een dag die tegelijkertijd een viering van leven en een respectvol vaarwel was.
